“Better to write for yourself and have no public, than to write for the public and have no self.”
Die uitspraak komt van de Engelse schrijver, criticus en intellectueel Cyril Connolly. Ik hoorde de quote onlangs in een tv-serie en sindsdien ben ik ‘m niet meer vergeten. Wat een mooie uitspraak! Nog maar een jaar of twee geleden droomde ik van het ‘schrijver zijn’, mijn boek in winkels en een eigen column in een tijdschrift. Ik wenste dat anderen, al was het maar één iemand, iets van mij zouden lezen.
Dat was waarvan ik echt droomde: iets toevoegen aan de wereld van een ander. Iets geven, iets creëren, iets delen. Ik schreef zo vaak als ik schrijven kon en voelde me soms gefrustreerd, als ik besefte hoeveel tijd ik besteedde aan iets wat niemand behalve ikzelf lezen zou. Toch was het meer dan dat, want schrijven vormde iets waarin ik mijn ei kwijt kon. Ik schreef van me af wanneer dat nodig was en verwerkte dingen die ik op andere wijze niet verwerken kon. Het was ‘mijn ding’ en iedereen heeft zoiets, juist omdat we dat soms nodig hebben. Ik kroop vaak even weg in een wereld die zelf kon vormgeven en dat was een veilig en fijn gevoel. Als ik nooit was gaan schrijven voor mezelf, zonder publiek, was ik wellicht nooit gaan schrijven. Of, erger nog: misschien was ik dan voor het publiek gaan schrijven!
Letters op papier zetten en hopen dat ze gewaardeerd zullen worden, geprezen zullen worden… Het lijkt me een zware last, aangezien je nooit iedereen blij kunt maken. Schrijven zonder publiek, voor jezelf, lijkt me daarom een goede basis. En alleen al daarom ben ik nu heel blij dat ik zo lang schreef zónder publiek. Alle uren die ik op mijn kamer doorbracht, alle brieven aan uitgevers, alle momenten van inspiratie, de afwijzingen, de stapels papier en de groeiende wil om mijn droom te verwezenlijken…
Het waren puzzelstukjes die langzaam maar zeker samenkwamen en uiteindelijk één voor één op hun plaats vielen. En, het waren allen mooie momenten.
Connelly zei ooit ook: “Des te meer boeken we lezen, des te duidelijker wordt het dat de enige ware taak van een schrijver is: het produceren van een meesterwerk. Al het andere is zinloos.” De schrijver zoals ik die voor me zie, in tijden die reeds vergeten zijn, was zeker zo’n persoon. Tegenwoordig wordt er echter zo ontzettend veel geschreven. Meesterwerken rakan verloren in weblogs, op forums waarop een ieder zijn of haar creaties plaats én op de drukste plek op internet: sociale media, zoals Twitter.
Soms vraag ik me af waarom er maar zo weinig waardering en respect is voor leegte, of stilte. Waarom woorden zo’n belangrijke rol spelen en waarom we als mens zo’n moeite hebben met zwijgen. Er wordt ontelbaar veel de wereld in gestuurd, sinds mensen vele contacten onderhouden via internet en halve levens online terug te vinden zijn. De woorden zouden we ‘al het andere’ kunnen noemen, want van een meesterwerk is veelal geen sprake. Echter, als we luisteren naar wat Connelly ooit zei, zou alles buiten dat geliefde meesterwerk zinloos zijn. Maar, hoe kan er een meesterwerk zijn, zonder ‘al het andere’? We hebben als mens ervaringen nodig, oefeningen en zeker ook fouten. We leren en groeien; niet door het meesterwerk, maar júist door al het andere.
