Televisieland zouden we ook wel ‘Murderville’ of ‘Contesttown’ kunnen noemen. Waar zouden onze altijd originele televisiezenders zijn zonder moord en doodslag, zonder strijd? Ze hebben het er maar druk mee, alle detectives die in mijn verbeelding ooit op een uiterst curieuze oproep reageerden…
Ik, burgemeester van Murderville, ben op zoek naar u… hooggeachte dames en heren. Geef u op en u hebt recht op een complete detective-training in het altijd strijdlustige Contesttown, waar de besten zullen opstaan om de misdaad te bestrijden. Wij hebben u nodig, geachte burger, en wij zullen uw moed belonen. Naast de training voorzien wij u namelijk van een vakkundig team of een altijd verfrissende sidekick. Bovendien zorgen wij dat u te allen tijde beschikt over uiterst inventieve wapens. (Behalve als het Engelse graafschap Midsomer u wordt toegewezen, dan mag u het zónder wapens doen). Ik buig voor u, heldhaftige inwoner van Murderville.
Was getekend,
uw burgemeester
Goh, en wat kregen ze een aanmeldingen binnen! De speurders in spee stonden te trappelen, en door hard werken, humor, ongeneeslijke koppigheid en/of ‘good looks’ werkten ze zich op tot absolute superspeurders: Sherlock, Barnaby, Gibbs, Frost, Morse, Lynley, Dalziel, Foley, Lewis, Marple, Fletcher, Magnum, Kojak, Templar, Columbo, Dempsey, Makepeace, Lund, Taggart, Sloan, Styles… Gelukkig maar, want moordenaars (eh, televisiemakers) staan altijd paraat om toe te slaan als de mogelijkheid zich aandient.‘Ik handel dus ik besta’, lijkt een universeel motto te zijn. Zolang er beweging is, zolang er maar iets kan worden uitgezocht en opgelost… Zolang de wereld chaotisch en verwarrend is en er desondanks tóch logica ontdekt kan worden, weten we in elk geval dat we bestaan. En dat we de onzekerheid niet hoeven te vrezen. ‘Als Sherlock het kan, kan ik het ook!’
We zijn als mens nu eenmaal dol op raadsels, op puzzels en oplossingen.Vooruitgang is groei en groei is leven. Samen met fictieve speurders hobbelen wij daarom keer op keer achter aanknopingspunten aan. En gut, wat is het genieten als dat spreekwoordelijke aapje dan eindelijk uit die mouw kruipt! ‘Ik wist het al, die vent had zo’n stiekeme blik,’ merken we hoofdschuddend op. In ons allen huist een Sherlock en die superdetective wil aan het werk gezet worden. Begrijpelijk, want vele jaren geleden was het leven op bepaalde fronten heel wat spannender en was er bovendien niets mis mee als men zelf detective of rechter uithing. Tegenwoordig is het leven zo geregeld, dat er nog maar weinig te regelen valt. Op dat krachtige oerinstinct in ons, die moet-ik-vechten-of-ren-ik-heel-hard-weg-reflex, wordt niet langer een beroep gedaan. De detective in ons bloedt dood, schreeuwt om een spannende misdaad, een onopgeloste moord, een verdacht pakketje en de mogelijkheid om bedenkelijk over zijn kin te wrijven en te zeggen: ‘I’m puzzled…’
Geprezen zij de vlaag van verstandsverbijstering, die het leven voorziet van een verfrissende glinstering, van vlinders en hartkloppingen, van moed, aanknopingspunten, andermans schoenen en groener gras. Herkent u er het kind in, dat in de tuin naar verborgen schatten zoekt? Of onze voorouders, die gewapend met zwaard, pijl en boog of steen het gevecht aangingen? We kruipen graag in de huid van de acteur, die op zijn beurt in de huid van de detective kruipt. Zo maken we het allemaal mee, maar dan wel op een veilige manier. Ik noem het ‘heldhaftigheid à la 2012’.
