Lieve Mathias,
Ik ben zo bang. Ik kan je niet precies vertellen waarom, en dat wil ik ook niet. Ik wil graag dat me blijft zien als de Helga die je leerde kennen op die magische plek. Ik ben zo bang en ik ben zelfs bang om die angst te delen met de mensen om me heen. Ik wil ze zoveel vertellen, maar er is niet genoeg tijd. Ik vind de juiste woorden niet en ik ben bang om ze uit te spreken. Ik ben bang om te verdwijnen, als ik heb gezegd wat ik wilde zeggen. Dus ik stel het uit, wetende dat ik straks te laat zal zijn.
Ik denk niet dat je nog brieven van me zal krijgen, al is er niets dat ik liever wil dan jou blijven schrijven. Vergeet dat nooit. Ik houd van je en ik ben ontzettend dankbaar voor onze tijd samen. Ik heb zoveel geleerd en ontdekt, dingen die ik voorheen nooit zag of begreep. Jij opende mijn ogen en mijn hart. Ik kon weer liefhebben en zien wat er was, vlak voor mijn neus. Ik hoor bij mijn gezin, mijn man, maar ik had jou nodig en dat weet je ook. Ik ontmoette jou op een cruciaal moment in mijn leven en ik weet dat het een reden had. Ik heb nooit geloofd in een God, maar ik weet dat iets jou op mijn pad heeft gestuurd.
Misschien zal één van mijn dochters je ooit opzoeken, wanneer ze jouw brieven vinden. Alsjeblieft, vertel ze alles. Ik kan het niet, want ik wil het niet zien als iets dat voorbij is. Ik wil het met me meedragen alsof het nog altijd werkelijkheid is. Ze zullen vragen hebben en ik hoop van harte dat ze het achteraf zullen begrijpen. Ik wist van tevoren niet dat ik je zou ontmoeten, maar ik heb mijn dochters altijd verteld dat niemand voor niets je pad kruist. Jij hebt me zoveel gegeven en mijn dochters weten alles over de moeilijkheden waarin ik me bevond en nog steeds bevind. Ik wil iets bewaren dat puur en onaangeraakt is. Ik wil het me herinneren en het niet tenietdoen door er uren over te praten en het uit te leggen. Als ik onze tijd samen in woorden van vang, zal de essentie verloren gaan.
Ook ben ik te verward geweest om het ze te vertellen want ik voelde me zo schuldig tegenover hen, maar ik had jouw liefde nodig. Het heeft me de rust gegeven die ik zo hard nodig had om de moeilijkheden onder ogen te komen. Ik ben ook gewoon heel bang om mijn gezin over onze tijd samen te vertellen, want ik heb al genoeg fouten gemaakt in mijn leven. Die fouten kan ik niet ongedaan maken, maar wel kan ik de tijd die ik nog met hen heb zo fijn mogelijk laten zijn. Ik ben zo bang dat ze aan mij zullen terugdenken vol woede en verwijten. Ik ben niet perfect, maar ik zou zo graag willen dat ze nu de goede dingen in mij zien. Gewoon voor even, zodat ik weet dat mijn liefde en de manier waarop ik mijn kinderen heb opgevoed voldoende waren. Ik heb altijd mijn best gedaan, maar als mens maak je nou eenmaal fouten. Zelfs als je alles zo goed mogelijk wilt doen, omdat je kinderen het meest kostbare zijn dat het leven je ooit heeft gegeven.
Lieve Mathias, ik zal je nooit vergeten en altijd bij je zijn. Ik hoop dat je me zal blijven herinneren als de Helga die je in Eidfjord ontmoette, ongeacht wat je misschien ooit nog over me zal horen. Zolang jij op die manier aan mij zult terugdenken, zal wat wij hadden blijven leven en zal ík in jouw gedachten blijven leven. Ik ben je zo dankbaar voor alles dat je me gaf. Ik wens je alle goeds toe en ik hoop dat het leven je alle gezondheid, geluk en vooral alle liefde zal brengen.
Voor altijd de jouwe, in onze herinnering,
Helga
Verbijsterd staarde ik voor me uit. Mijn hoofd deed pijn en ik voelde me misselijk. Een intens verdriet kwam plotseling omhoog. Mathias kwam naast me zitten en hield me wat aarzelend vast. Mijn moeder had Mathias nodig gehad en misschien was hij zelfs wel haar redding geweest, dacht ik nu. Toch was ze nooit vergeten dat haar plek bij ons was. Bij mijn vader, bij Ryanne en bij mij. Ze had hier met Mathias zelfs openlijk over gesproken. Ik voelde zoveel verdriet, ook omdat ik plotseling begreep waarom ze niets had gezegd over de maand die ze doorbracht met Mathias. Ze wilde het bewaren als iets van zichzelf en niet het risico lopen dat de magie ervan verloren zou gaan.
Huilend liet ik mijn hoofd rusten tegen de breekbare schouder van deze man, die mijn moeder kracht en liefde gaf. De man die haar hart en ogen opende en haar liet stralen in een periode die anders misschien somber en vol verdriet zou zijn geweest. Ik kon niet ophouden met huilen. Het moest eruit. Alles wat ik in de afgelopen tijd had opgekropt moest naar buiten. En op dat moment, in stilte, vergaf ik mijn moeder alles wat ik haar ooit kwalijk had genomen. Door het lezen van haar brieven zag ik haar plotseling als mens en niet alleen maar als moeder die aan al mijn eisen moest voldoen.
Ik was altijd op de vlucht en dacht dat mijn moeder hetzelfde deed. Ik wilde boos op haar zijn, om niet boos op mezelf te hoeven zijn, maar juist nu – na haar dood – leerde zij me iets wezenlijks. Ze liet me kennismaken met een kant van haar die ik niet kende en door haar vroeg ik me plotseling af of er in mij misschien ook een andere kant schuilde. Misschien droeg ik ook wel een Sarah in me die niet hoefde te vluchten. Ik was teleurgesteld in mijn moeder, maar zij leerde me als geen ander dat mensen kunnen veranderen en dat niets is wat het lijkt.
Ik nam afscheid van Mathias en besloot het water op te zoeken. Ik keek uit over de fjord en sloot mijn ogen. De wind verkoelde mijn wangen en ik huilde mijn laatste tranen. Toen opende ik mijn notitieboekje, streek met mijn vinger over de foto van mijn moeder en besloot haar een brief te schrijven. Net zoals zij en Mathias contact met elkaar onderhielden.
Lieve mam,
Vergeef me alsjeblieft voor hoe ik over je dacht. Ik was zo boos op je en ik begreep je niet, maar dat is nu anders. Ik had graag de Helga willen leren kennen die je Mathias liet zien, maar ik snap heel goed dat dat niet kon. Ik zou het ook niet begrepen hebben, destijds. Maar ik hoop dat je me kunt zien, waar je nu ook bent, en dat je kunt zien hoe veel ik van je houd. Ik ben heel blij dat je Mathias hebt leren kennen en daarmee ook een andere kant van jezelf. Hij gaf je iets bijzonders en dat had je nodig. Jullie hadden iets heel speciaals met elkaar en ik vind het heel fijn dat je dat hebt mogen meemaken.
Ik beloof je dat ik niet langer onzichtbaar door het leven zal gaan, mama. Ik zal mijn best doen, voor mezelf en voor jou. Ook ik zal ooit iemand als Mathias ontmoeten en mam, ik zal genieten van elk moment. Ik heb het vroeger zo moeilijk gehad, met jou en pap, met de problemen. Maar dat is voorbij en ik wil er niet langer aan vasthouden. Ook ik heb een andere kant en die kant van mezelf wil ik graag leren kennen, net zoals ik jou op een andere manier heb leren kennen.
Mathias liet me jou zien… en niet als mijn moeder, die altijd op zoek was naar een uitvlucht. Hij toonde me jou zien als mens, iemand met angsten en twijfels. Maar bovenal liet hij me jou zien als een fantastische en sterke vrouw. Iemand die ik ooit, op een dag, ook hoop te zijn.
