Gepubliceerd in Editie Enigma
Niet praten (ook niet via internet!), geen geluiden maken en even afstand nemen van dat wat we ‘het dagelijks leven’ noemen… dat deed ik alweer enige tijd geleden voor de boeddhistische jongerenwebsite Bodhitv. Ik had me al vaker afgevraagd hoe het zou zijn om voor een bepaalde periode ‘geluidloos’ door het leven te gaan. We praten als mens wat af en veel van de geluiden die we maken lijken vrij onnodig te zijn. Zou ik gevoelsmatig verdwijnen, als ik mijn aanwezigheid niet langer benadrukte middels woorden? Wat ik ook zou denken of voelen, ik zou het voor mezelf houden. Mijn mond bleef een dag lang gesloten. Punt. Zou ik méér denken en voelen? En hoe zou ik daarmee omgaan? Ik ging een dag op onderzoek uit.
En daar zag ik gedachten komen en gaan, gevoelens kleiner worden en verdwijnen. Ik zat niet achter de computer, maar op de grond. Ik las geen boek en keek geen televisie, maar ik keek naar buiten: naar bomen, wolken, huizen en andere doodgewone dingen. Inderdaad, als een kind bijna! Ik voelde mij deel van het geheel, maar ik hoefde er mijn stempel niet op te drukken. Ik hoefde niets onder controle te hebben of te beïnvloeden. Luisteren ging mij ook velen malen beter af, nu ik wist dat ik niets terug zou zeggen.
Normaliter vliegen alle antwoorden al door je hoofd, als iemand pas de helft van zijn of haar boodschap heeft uitgespuugd. Nu kon ik gewoon luisteren. Of weglopen. Iemand de mond snoeren of antwoord geven, dat kon ik vandaag in ieder geval niet. Als ik mij nu gedachten vormde over wat er tegen me werd gezegd, dan was dat totaal zinloos. Ik zou tenslotte toch niets doen met die gedachten, want ik zou geen antwoord geven! Met dat besef verdwenen de gedachten langzaam maar zeker. Het was een aparte en bevrijdende ervaring en ik wist zeker dat die mij nog lang bij zou blijven. Maar ach, dat was één zondag…
Nu zit ik achter mijn computer, zoals ik vaker doe dan mij lief is. Meerdere sites schreeuwen om mijn aandacht. De tabbladen knipogen. Facebook! Twitter! Yahoo! Google! Hyves! Ik ga van scherm naar scherm, staar naar het lege Word-document, zucht diep, hoop op inspiratie, update mijn Facebookstatus en duik de keuken in voor een verse kop koffie. Mijn levenslust springt het raam uit en mijn goede ideeën verdwijnen als sneeuw voor de zon. Ik vraag me af waarom ik eigenlijk freelance tekstschrijver ben en waarom dat überhaupt wil zijn! Productief ben ik niet, al doen de digitale tabbladen anders vermoeden.
Contact met de hele wereld, slechts een muisklik weg. Ik voel me echter afgesloten van de wereld, verstopt, verborgen achter het beeldscherm van mijn computer. Mijn tong en lippen slapen, want ik spreek met mijn vingers en toetsenbord. Er komt meer informatie binnen dan ik wil ontvangen en kan ontvangen. Wat een herrie! En dan herinner ik me die stille zondag en denk ik aan de lange wandelingen die ik zo graag maak. Ik zet de computer uit, trek een warm vest aan, twijfel even en verlaat mijn huis. Ik wandel naar het prachtige natuurgebied dat ik zo graag bezoek. Die dag deed ik verder niets ‘nuttigs’, maar wat ik deed bleek nuttiger dan vele ogenschijnlijk nuttige dingen die je jezelf als mens soms kunt opleggen.
Ssst!
