Kijk, daar lopen ze. Vier jaar en bijna twee. Het meest pure, mooie dat je bedenken kan. Dat ik mij bedenken kan. Dat wat je innig liefhebt en ooit zo veilig in je buik droeg, nu onbeschermd in die gekke wereld zien rondbanjeren. Dat vertellen ze je niet. Dat bedenk je ook niet, voordat het […]
Voortgang
Met de ramen open en de wind van buiten ademend naar binnen al het leven vormgegeven fijngeknepen onbegrepen Vervlogen in de harde greep van menselijke maakbaarheid falen van de tijd en invloed van onwetendheid Natuur, waar ben je nou? Vijvers, kunstig, landschap doods Leef je in de bloemen daar geplant zo klein, doch groots besta […]
Bruises and bliss
Dat ik dacht Dat ik wist Hoe het zat Wist wat ik niet wist Dus dat Niet wetende Dat ik niks wist Niet eens gissen kon Onbewust onwetend Voordat het begon Zo cliché en alles Moeder worden Opeens dezelfde Maar alles anders En plots weet je Besef je Dat je niets wist Zo onnozel voorheen […]
schaduw en licht
Hij zat voor zijn raam, zoals hij vaker deed. De oude man, verzonken in zijn eigen fragile bestaan. Een stil ruisend bestaan dat als de toppen van woeste zeegolven steevast ongrijpbaar bleek. Altijd had hij een sensatie van uiteen trekken in zichzelf aanschouwd, hoewel hij continu geloofde – en streefde – naar heelheid, naar eenheid. […]
Verblind
In mijn haast val ik. Natte aarde plakt aan mijn handen. Ik sta op. Achter mij klinkt het gekraak van bladeren op de grond. Voetstappen, zacht maar aanwezig. Ik zie geen hand voor ogen. Wankelend zigzag ik door het bos. Nadenken kan ik niet. Op gevoel ren ik zo hard als ik rennen kan, tot […]
Enzo
Piazza Navona, daar ontmoette ik ‘m. Hij had een rond brilletje op zijn neus, een baard, een ogenschijnlijk ME-TERS-LANGE sjaal om, een filterloze sigaret in zijn linkerhand en een potlood in zijn rechterhand. Hij zat op een krukje en zette de contouren van een forse dame op papier. De vrouw, bijgestaan door een kleine en […]
Morpheus
Schemering heeft de zon verdreven. De nacht is onderweg. Met alle kracht die ik nog in me heb, baan ik me een weg door de dichtbegroeide wildernis. Warme rode tranen storten langs mijn arm ter aarde. De pijn beneemt me de adem en ik ruik mijn ondergang. Een raaf zweeft hoog boven mij, door de […]
Verstreken
Terwijl de laatste tonen van Schumanns Gesänge der Frühe vervliegen, zijn haar ogen gesloten. Nee, dichtgeknepen. Haar hoofd achterover, rustend tegen de onbarmhartige muur die van niets dan wat sierpleister is voorzien. Sierlijk is het niet, maar dat geldt voor de gehele ruimte en iedereen daarin. Om nog niet te spreken van de urinegeur die alles doordringt, als een […]
Onderweg
Tussen bladeren en bomen heb ik geen woorden nodig. Geen verlangen naar transformatie van dat wat pijnlijk, lelijk, is. Tussen bloemen, gras en vogels heb ik geen methoden nodig Om de wolken te verdrijven. Er is geen duisternis. In de wind, door regendruppels, laat ik voetstappen achter. In de modder, slechts voor even. Is dat […]