Het is niet vreemd dat zo veel mensen graag puzzelen, en eigenlijk doen we het allemaal. Of we nu problemen oplossen op ons werk, uitvogelen wie we in wezen zijn, of onze activiteiten praktisch proberen in te plannen. Liefhebbers van puzzels echter, hebben een voordeel: zij kiezen er zelf voor om een probleem op te zoeken en een poging te doen om dit op te lossen.
In het dagelijks leven puzzelen we als mens ook een hoop af, maar de vrijwillige bijdrage verdwijnt hierbij al spoedig naar de achtergrond. We hebben een hoop verplichtingen, we komen obstakels tegen en soms vormen de puzzels die we tegenkomen simpelweg een pijnlijke uitdaging. Oplossingen raken verloren in de chaos, details voeren de boventoon en het overzicht verliezen we veelal snel. Natuurlijk is het makkelijk om objectief te zijn als het een puzzel betreft. Het draait om de juiste woorden of cijfers, het raakt ons niet persoonlijk (behalve als we er niet in slagen de puzzel op te lossen) en we maken zelf de keus om de uitdaging aan te gaan. Gaat het om ons dagelijks leven en om onszelf, dan zijn de verwachtingen hooggespannen en is er geen ruimte voor fouten. Eén misstap kan grote gevolgen hebben en dat maakt dat we veelal besluiten het leven met een potlood in te vullen. De gum houden we angstvallig in de aanslag, om momenten van zwakte uit te gummen voordat iemand ze opmerkt.
Ik ben zelf dol op notieboekjes, omdat ik er heel veel plezier aan beleef om gedichten en ingevingen op papier te zetten. Zelfs in deze moderne tijd, beleef ik hier meer plezier aan dan aan simpelweg typen en mijn foutloze tekst op het beeldscherm van mijn computer terug te zien. Als ik echter een nieuw notitieboekje koop, duurt het veelal weken voordat ik zonder nadenken mijn passie vormgeef op het papier. Tevens verdwijnen een hoop pagina’s in de vuilnisbak, omdat ik niet snel tevreden ben en in de lege bladzijden een toekomstig meesterwerkje zie waaraan weinig creaties direct voldoen. Dit zogenaamde meesterwerk komt er echter vrijwel nooit. Op den duur ligt de prullenbak vol propjes (voorheen: lege bladzijden) en telt mijn notitieboekje nog maar een betreurenswaardig aantal pagina’s. Geen handige techniek, en dat terwijl het allemaal zo vrolijk en veelbelovend begint!
Wat zijn we veelal toch voorzichtig en wat drijft ons, om alles altijd goed te willen doen en vooral… binnen de lijntjes. We puzzelen wat af, maar in het dagelijks leven verliezen we soms ongemerkt het plezier in de weg naar de oplossing: het puzzelen zelf. Waarom moeten we netjes schrijven, aan de lopende band meestwerken creëren, oplossingen opsporen en ‘ons best doen’. Is het niet geweldig om bladzijden vol te kunnen kliederen, met een pen door het leven te gaan en potlood en gum eindelijk eens vol overtuiging achter het behang te plakken? We zullen fouten maken, oplossingen soms simpelweg even niet kunnen vinden, en onszelf op de proef stellen. Echter, dat doen we hoe dan ook! Misschien ziet men ons dan wel niet als perfect, maar het maakt ons wel veel meer ‘mens’. Of, meesterpuzzelaar. Want dat is wat we in wezen zijn.
