Leeshoekje

Eens is het zover. Mijn adem stokt in mijn keel als ik De Dood in de deuropening zie staan. Hij knipoogt, met een onheilspellende grijns op zijn gezicht. Gek genoeg is De Dood niet zwart, zoals we vaak denken. Nee, hij draagt een kort broekje met bloemmotief en daarboven een shirt in lachwekkende kleuren, om […]

Hij drukte de dop zorgvuldig op de zwarte viltstift en knikte goedkeurend. ‘Klaar!’ (Ik had natuurlijk onraad moeten ruiken toen hij dit zei. Khyentse, die mij ooit anderhalf uur lang probeerde bij te brengen waarom er helemaal niet zoiets bestaat als ‘een einde’ en ‘een begin’. Glazig had ik hem aangekeken, waarop hij met een […]

Hij zat op de grond. Zijn handen over zijn oren, zijn ogen dicht. Niet in staat toe te laten wat er op hem werd afgevuurd. Lang niet alles was bedreigend, veel zelfs verre van, maar die wetenschap veranderde niet de schade die het in hem aanrichtte. Het was onzichtbaar, maar alleszins voelbaar. Het beet, brak, sloeg […]

Hij blijft staan en kijkt me aan. Zijn pijn, zijn angst, is voelbaar. Zichtbaar. Bloed sijpelt uit de wond en kleurt de sneeuw rood, in moeiteloze golven. Het is roder dan je denken zou. De geur indringender dan je vermoeden zou. Huiverend kijk ik toe. Het is gebeurd, besef ik. Finis. Het is gebeurd, al is het net alsof […]

Beroemde sprookjes eindigden veelal met deze veelzeggende zin. ‘En ze leefden nog lang en gelukkig’. Een teken dat het verhaal ten einde was en tegelijkertijd een methode waarmee kinderen werd verteld dat de afloop altijd goed zou zijn, wat er ook aan voorafging. Mensen zeggen weleens dat alles uiteindelijk goedkomt en dat als het nog […]

Mijn kennismaking met Jeannettes Palais de l’agité Ademloos keek ik om me heen, toen we uit haar vervallen Peugeotje stapte en ik het huis in mij opnam. Gotisch, was het, met Renaissancistische elementen. Beeldschoon, werkelijk waar. Het veroverde mijn hart direct, maar tijd om de pracht en praal te aanschouwen kreeg ik niet. Jeannette pakte […]

Een nieuwe start Op een vroege vrijdagochtend danste ik mijn sfeervolle kamer uit, naar de keuken waar Jeannette al bezig was met de voorbereidingen voor het ontbijt. ‘Bonjour!’ zong ik. ‘Ik heb een fantastisch plan. Fantastisch, dat beloof ik!’ ‘Vertel, vertel.’ Ik nam haar de kaasschaaf uit handen en maakte het karwei met hernieuwde energie […]

Daar, in het heuvelgebied dat in de verte lonkt, ontmoette ik haar. Jeannette Tibedeaux. Toen onze wegen kruisten was ze (zoals vrijwel altijd, ontdekte ik later) bezig in haar tuintje. God, wat genoot ze daarvan! Het was tuinieren of Chopin. De prachtige Bechstein die zij ooit van haar man kreeg, pronkte in een zeldzaam lege […]

Ze sprak nooit meer dan vijf woorden. Nooit meer meer dan vijf. ‘Vroeger wel,’ vertelde ze me ooit. ‘Nu niet meer.’ Eigenaardig, vond ik het. Maar ach, ze had nu eenmaal een eigen wil. En een curieuze kijk op de wereld. Ik leerde haar kennen als ‘mevrouw’, maar ze groeide al snel uit tot ‘Thera’: een […]

Buiten adem zigzag ik door de smalle straten, die mij opjagen, achtervolgen, wegduwen, en insluiten. Iets houdt me in beweging, maar de gebouwen, de straatlantaarns, de weinige mensen die ik passeer… Ze dansen en draaien, sneller en sneller. Steeds sneller in het rond, en rond en rond. Ik struikel, klim overeind en vlucht een steegje in. […]

Gadegeslagen door de volle maan staarde hij de diepte in. Zelfs het geruststellende geluid van het zacht stromende water kon zijn vluchtende geest nu niet bedwingen. Zijn illusoire toevluchtsoord kleurde de beige werkelijkheid grauwgrijs. Met gesloten ogen luisterde hij naar het water, dat hem niets meer te zeggen had. Een ijzige wind sloeg hem in het […]

Een indringende geur snijdt door mijn neus en veroorzaakt venijnige steken in mijn hoofd. Ik kan me nauwelijks bewegen, maar plaats voor paniek is er niet meer. Ik voel me leeg en zwaar. Uitgeput. Tergend langzaam komen de weinige indrukken binnen. Ik benoem ze, alsof ik woordjes leer en mezelf overhoor. ‘Stof. Stilte…’ Ik hoest […]

Hij zat op een bankje op het marktplein. Gesloten ogen, een hoekige neus, een warrige bos haar, en een viool tussen zijn schouder en baard. Lome, bijna hypnotiserende klanken ontsnapten en zweefden door de nietsvermoedende menigte. Een glimlach kroop op mijn gezicht en de melodie nam me mee naar een plek die in niets op de chaotische werkelijkheid […]

De zware voordeur jammerde hevig toen ik het huis binnenging en de kleine man die mij binnenliet wierp me slechts een koel knikje toe. De weinige haren op zijn hoofd waren strak naar achteren gekamd, wat zijn toch al norse uitstraling niet ten goede kwam. Ongeduldig nam hij mijn jas aan en hing die aan […]

(presto) Het meisje drukt zich tegen me aan. Ze bibbert hevig en een traan rolt machteloos over haar wang. Ik slik mijn angst en pijn weg, zo goed en zo kwaad als dat gaat. Ik vecht niet langer alleen voor míjn leven. Dat besef brengt een misselijkmakende angst in mij naar boven, maar tevens hernieuwde […]

(allegro) Plots klinkt er een schreeuw. Het penetrante geluid vult de kamer en reikt tot ver voorbij de muren die gevoelloos op mij neerkijken. De duivel zakt ineen. Achter hem staat Cahir. Een stiletto in zijn hand. Hij laat het vallen en haast zich naar me toe. ‘Het komt goed,’ fluistert hij, terwijl hij mijn […]

(accelerando) ‘Het is tijd,’ fluisterde hij. ‘Tidididididididididi… tidididididididididi… tiiiidiiiidiiiidiiiiidiiiidiiiidiiiidiiiidiiiidiiiidiiii…’ De klanken vlogen over mijn lippen, terwijl ik mijn oren bedekte en mijn ogen sloot. Ze galmden ongenuanceerd door de steriele kamer. Steeds weer. En weer. En weer. Alsof dat mij beschermen zou. De melodie verwelkte, transformeerde tot ijskoude stilte. De zomer bevroor, vervloog, en het was alsof […]

(Adagio) Het huis werd omringd door een enorme tuin, en ademde een sfeer van mysterie en lang vervlogen schoonheid. Ik was het al vele keren gepasseerd, met groeiende bewondering. Inmiddels had die bewondering plaatsgemaakt voor doodsangst en afkeer. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek om me heen. De kamer waarin ik me bevond werd […]

Gedachten trokken zich langzaam terug uit haar veelal overbevolkte geest. Ze keek om zich heen en liet de weinige indrukken comfortabel en in een zeldzaam langzaam tempo landen. Het was alsof ze er meer betekenis door kregen, en haar gemoed voorzagen van een rust en verwondering die lange tijd onvindbaar waren geweest. De natuur is […]

Als in een droom bewoog ik me voorwaarts. Althans, dat was het idee. Mijn geest was reeds onderweg, maar mijn lichaam bleef achter. Ik bekeek mijn schoenen, die quasi onschuldig op het asfalt stonden. Bewegingloos. Bevroren. Ook mijn handen wisten nergens van. Ze hingen onverschillig langs mijn lichaam. Geschreeuw. Getoeter. Ik keek op en om me […]

Langzaam maar zeker zag ik geen hand voor ogen. Alles wat zo duidelijk had geleken, ging nu op in de duisternis. Ik wankelde vooruit, hapte naar adem. Een startende auto, vlak achter mij, en een echo van voetstappen. Ik versnelde mijn pas en keek om me heen. De nacht was opgestaan, de duisternis wakker. De stad sliep en […]

In voor mij onbegrijpelijke woorden sprak hij de menigte toe en bijna vergat ik dat ik een buitenstaander was; slechts hier voor een moment dat spoedig voorbij zou zijn. De mensen om mij heen brachten op deze plek hun leven door en gaven hun leven, voor het verleden en de toekomst van het dorp. Het […]

‘Daar was het, vlak bij dat huis. Daar, op de heuvel.’ Hij wees steeds opnieuw naar de plek waar het gebeurde. Nadenkend bestudeerde ik zijn baard, alsof die mij antwoorden geven zou. ‘Ik heb vooralsnog alleen de informatie die u mij geeft, snapt u? Het zou ontzettend prettig zijn als iemand uw verhaal kan bevestigen, zodat […]

Ze keek op en om zich heen. Vele schoenen passeerden, maar ogen waren te gefocust op bestemmingen waarnaar Nula slechts kon gissen. Het waren geheimzinnige plaatsen, heel ver hier vandaan. De schoenen kwamen en gingen, meestal gehaast (TIKTIKTIK!) en soms redelijk ontspannen (TIKTIK… TIKTIK…) De wereld kwam in elk geval nooit tot stilstand. De storm woedde […]