Leeshoekje

Tussen bladeren en bomen heb ik geen woorden nodig. Geen verlangen naar transformatie van dat wat pijnlijk, lelijk, is. Tussen bloemen, gras en vogels heb ik geen methoden nodig Om de wolken te verdrijven. Er is geen duisternis. In de wind, door regendruppels, laat ik voetstappen achter. In de modder, slechts voor even. Is dat […]

Ze had de vijfde zon ter aarde laten storten. Meedogenloos uiteengespat, bloedend in het zand. Galma Mora Tinariana Gorme. Huiveringwekkend was haar lach, die woest op de wind meedeinde. Heel Teotihuacán kleurde grijs terwijl mijn hart naar diepere diepten zonk dan ik ooit had leren kennen. We vluchtten de grot in, waar angstige ogen in de […]

Bradaigh bekeek het schilderij, dat eenzaam aan de wand hing. Tot nu toe had hij het nauwelijks opgemerkt, net als de vele andere mensen die hier arriveerden voor belangrijker zaken. Hij streek met zijn vinger over de contouren van de Taxus, die in zijn geest magischer oogde dan op dit vergeten schilderij. Op de achtergrond dreven […]

De zware deken van mist die al dagen en nachten over de vallei hing, trok zich langzaam terug. Eindelijk. Gildas bleef staan en keek peinzend naar het grauwgrijze wolkendek. Het zei hem ondanks zijn opluchting vrij weinig, merkte hij. Geen woord van troost, geen op hem neer kijkende Almachtige. Dat laatste zou hem niet verbaasd hebben, maar […]

Daar zat je, op een verwaarloosd houten bankje aan de rand van het bos. Het was een sombere herfstdag, een donderdag die niemand zich zou herinneren. Bladeren en modder versierden de paden die mensenhanden in het eeuwenoude natuurgebied hadden geforceerd. Minstens twee keer was ik het bos al doorgeglibberd, meer uit rusteloosheid dan uit liefde […]

“Daar had hij gestaan, ik zag hem nog zwaaien. Zijn halflange haar door de miezer tegen zijn gezicht geplakt, zijn wangen rood van de kou en zijn veel te dunne jas niet in staat de zeven graden onder nul te trotseren. Hij rilde. Ik zag het van een afstand, maar warmen kon ik hem niet […]

Zoals elke ochtend zat ze er weer, op het bankje nabij de bushalte. Ik wachtte op bus 34. Aan het stuur steevast de joviale Gino de Waal. Aardige vent, jaar of zesenveertig. Altijd een praatje klaar. Het naamloze meisje daarentegen zat verstopt achter de hoge kraag van haar veel te lange antraciete jas met grote zakken waarin haar […]

‘Doe het niet,’ zei ze nog, voordat we afscheid namen. Ik sloeg het advies in de wind, zoals ik deed met al haar goedbedoelde en compleet ongevraagde bemoeienissen. Die koppigheid en dat onwankelbare rechtvaardigheidsgevoel – geërfd van mijn vader – maken dat een verwarrende golf van ongeloof, spijt, angst en opluchting als een vlijmscherp slagersmes door […]

De deur stond op een kier en een onbehaaglijk gevoel bekroop me nog voordat ik er erg in had. Toen ik het opmerkte won het aan kracht en omvang, en groeide het uit tot een spook van ongekend formaat. Hoewel ik me eigenlijk wilde omdraaien, om weg te vluchten en nooit meer om te kijken, […]

Hij legde zijn pen op het papier en knikte. Dit was het dan: zijn levenswerk. Zijn magnum opus. Dit was wat hij had weten vast te leggen, om het te bewaren voor tijden die nog komen gingen en het te delen met mensen die nog geboren moesten worden… Liefkozend gleed zijn door nicotine vergeelde wijsvinger over […]

Eerst deel 1 lezen? Ik klauw mijn weg door de muur. Een fragiel grijs geval dat onder mijn woeste aanraking uiteenvalt als een amateuristisch herstelde pantalon. Waar de vergankelijkheid voorheen zichtbaar op de loer lag, had zij nu toegeslagen. Ze haalde venijnig uit, met mijn lichaam als voertuig. Althans, zo lijkt het even. Al snel […]

Daar stond ze dan, voor de alles buitensluitende deur die haar honend leek aan te kijken. Ze staarde peinzend terug. Jezus, wie had gedacht dat de achtervolging zo spoedig eindigen zou? Haar hart bonsde nog als een gek. Ze kon zijn aftershave nog ruiken, maar zelfs van zijn silhouet was elk spoortje verdwenen. Alsof het […]

Daar in de heuvels, zie je dat huis? Daar is iets, is iets niet pluis. Ik liep erlangs, gluurde door het glas. Verhip, daar stond ik… in een modderplas! En de boze dame die daar woonde… daar, in dat huis, ook daarmee was iets niet helemaal pluis… Ze keek streng door de glazen die dansten […]

Hij zei niets. Helemaal niets. Verdomme! Wat was het ook een achterbakse lafaard. Ik zigzagde zo goed en zo kwaad als dat ging om de door hoosbuien gecreëerde modderpoelen heen en trok mijn wijde rok op tot net boven mijn enkels. De wind kuste mijn wangen, maar de streling maakte geen gevoelens in mij los. […]

Ik zat er een kleine twee uur. De mist had zich teruggetrokken, maar donkere wolken verzamelden zich dreigend boven mijn hoofd. Stilzwijgend had ik toegekeken hoe ze samenkwamen, tot ze als kleine en vervolgens heel wat grotere druppels ter aarde stortten. Koud was hun aanraking, die al snel aan mij voorbijging. Het was niet alles […]

Gepubliceerd in Editie Enigma Lang geleden was de dood een geaccepteerd onderdeel van het leven. Het vormde geen ‘punt in de verre toekomst’, waarmee we ons pas bezighielden als het naderde. Het leven was hard, maar in harmonie met de natuur. Overleven, dat was pas echt een kunst. Moest je niet vechten voor je koning, […]

‘H-het is te laat,’ stamelt ze, ‘Ga, wil je? Nu!’ Ze duwt me weg, trekt haar bebloede jurk op tot net boven haar enkels en glibbert de modder door, over het gras, langs de oude eikenbomen. In de mist vervaagt ze, met mijn laatste sprankje hoop. Ik aanschouw de grauwgrijze leegte, waarin ik haar silhouet nog altijd […]

Dagen zat ik op de grond in het vochtige, onbarmhartige onderkomen waar alleen de dood mij vergezelde. Ik voelde zijn hete adem in mijn nek. Vlakbij, o, hij was zo dichtbij, maar verloste mij niet uit mijn lijden. Hoeveel dagen ik hier zat, wist ik niet. Ik was de tel kwijtgeraakt. Was ik de rest ook […]

Hij streek neer op de oude, weinig comfortabele stoel, wiebelde heen en weer, en schoof een stukje naar voren. Zijn vingers dansten een centimeter of tien boven de toetsen, alsof zij de brug vormden waarover zijn nu nog vormloze creatie de werkelijkheid betreden zou. Zij was onderweg, stroomde door hem heen en bracht zijn hele lichaam […]

Daar is het opnieuw. TIK TIK TIK. Ik sluit mijn ogen, hoewel de duisternis niet zwarter worden kan. Mijn oren gaan tot het uiterste om vast te stellen welk geluid de doodse stilte verbreekt. Alles beter dan het angstaanjagende gevoel dat de wereld niet langer bestaat en jij – alleen jij – bent achtergebleven. Ter […]

Ik zat er al een uur. Zij ook. Golvend grijs haar, fijne rimpeltjes, en levenslustig glinsterende ogen. Haar handen rustten ontspannen op haar donkerblauwe enkellange rok. Ik voelde me onwetend, alledaags en piepjong in haar aanwezigheid. We zeiden geen woord. Verfrissend, net als de lentewind die aangename gedachten deed opwaaien in mijn tot rust gekomen […]

De trap kraakt en kreunt onder mijn afgetrapte sneakers, die zich aarzelend over de treden bewegen. De maan knipoogt, door een verwaarloosd raam dat somber op mij neerkijkt. Het biedt net voldoende licht om het gammele gevaarte te beklimmen, maar snel gaat het niet. Ik luister, door de duisternis beter dan ooit, maar ik hoor […]

Ik keek op, en om me heen, maar ik zag niets dan spoken: illusoire producten van een creatieve geest. Huiverend sloot ik mijn ogen, alsof dat helpen zou. De beelden drongen zich onveranderd aan mij op, hoewel de grens tussen droom en werkelijkheid met gesloten ogen duidelijker waar te nemen was. Mijn hart bonsde onophoudelijk, […]

Met één gebaar brengt Fionn zijn krijgers in beweging. Hun witte haren en indrukwekkende tatoeages imponeren en schrikken af. Het transformeert de jonge mannen tot bovenaardse vechters. Ze zijn onbevreesd en gefocust, en het ergste van alles: tot in iedere vezel bereid te sterven. Hoe machtig Fionn is, weet ik maar al te goed. Maar […]