Gepubliceerd in Editie Enigma
Kinderen zijn miniatuurgrootheden. Ze zijn nieuwsgierig, ze zeggen wat ze denken en ze bekijken de wereld op een manier die zeldzaam is in het Land der Grote Mensen. Avonturiers zijn het: heldhaftige wolven in ontwapenende schaapskleren. Kinderen zijn stoer, verfrissend en ongekend wijs. Ze moeten nog veel leren, maar ze weten ook een hoop dat ‘geleerde mensen’ al lang niet meer weten.
Onlangs maakte ik een wandeling, toen een moeder en dochtertje mij passeerden. Het meisje raakte een verloren bloempje op van de grond. Het zat onder de aarde, het was verre van mooi, en toch liet ze het aan haar moeder zien alsof ze zojuist een zeer geheime schat had ontdekt. Moeder glimlachte en in haar glimlach en blik ontwaarde ik iets tegenstrijdigs. Trots, verwarring, en een verlangen naar de onaangetaste verwondering waarmee het meisje om zich heen keek.
Ik herkende mezelf in het meisje. Ik herkende mezelf echter ook in de moeder van het meisje. Het bloempje had ik zelf van de grond kunnen oprapen, want ik geniet van schoonheid op onverwachte plekken. Toch kijk ook ik niet met een open blik om me heen. We leren, en denken vervolgens al spoedig alles te weten, te kunnen voorspellen en begrijpen. We bouwen dingen op, we verzamelen, en onze hoofdzaak wordt het beschermen van dat wat we opbouwden en dat wat we beschouwen als ons bezit. Ook ik zie de wereld door mijn hoofd en door de ervaringen die mij gemaakt hebben tot wie ik nu ben, daar is waarschijnlijk geen ontkomen aan. Best jammer, vind je ook niet?
Gelukkig kunnen we ons bewust zijn van de manier waarop we de wereld bekijken. Gelukkig zijn er kinderen, die ons laten zien wie wij ooit waren. Is het niet prachtig dat zij, zonder dat ze het zich realiseren, een voorbeeld vormen voor de Grote Mensen die te vaak geur en kleur uit de wereld onttrekken, door hun gedachten, hun acties en alles wat hen heeft gemaakt tot de mensen die ze nu zijn. Ooit was ik zo klein als het meisje met het bloempje, en jij ook. Helaas wordt dat vaak vergeten, als we ruziemaken, oordelen, controle willen hebben of verdrinken in zelfmedelijden. In ieder van ons schuilt een meisje of jongen met een bloempje; iemand die sterk maar ook heel bang kan zijn, iemand die zijn plek in de wereld tracht te vinden, verlangt naar zekerheid en veiligheid, en soms ook zorgeloos met blokken kan spelen.
Wat als je op het punt staat heel boos te worden, en je je die persoon voorstelt als het meisje of de jongen met het bloempje? Wat zou er gebeuren als je die kleine avonturier op die manier bejegend? Waarschijnlijk barst het kind in huilen uit of stampt het boos de kamer uit. Het raakt gekwetst. Dat willen we niet wanneer het om kinderen gaat, want kinderen willen we beschermen en verzorgen. Maar of we nu grote of kleine kinderen zijn, uiteindelijk delen we meer overeenkomsten dan verschillen. Onze angsten, verlangens en dromen zijn echt niet zo heel verschillend, en we zijn allemaal mensen die ooit klein waren. Jongens en meisjes die die bedreigde grootsheid nog altijd in zich dragen. We zijn allemaal Grote Mensen, die het bloempje soms even vergeten.
