Vandaag zou de ‘Dag des Oordeels’ moeten zijn en dat vind ik bijzonder. Het zal heel logisch zijn, wanneer je God beschouwt als een opperwezen, bijna een mens. De ‘Dag des Oordeels’ kan namelijk alleen maar door de (oordelende) mens gecreëerd zijn! God als machtig opperwezen, die streng kijkt en betweterig met zijn vingertje wijst, lijkt me een concept dat… (hoe zeg ik dit?) … ‘nogal 1995 is’. Het jaartal daargelaten, voelt het voor mij niet van deze tijd. Waren we ook niet al aanbeland in een tijd waarin je plots oog in oog kan komen te staan, met een enorm reclamebord waarop in joekels van letters ‘GOD IS LIEFDE’ staat?
Als God liefde is, zou oordelen compleet ingaan tegen zijn gehele essentie. En, als God een mens of spookachtig opperwezen is? Dan heeft hij wel wat beters te doen, denk je niet? Ik kan de gedachte niet onderdrukken, dat een ‘Dag des Oordeels’ past in een maatschappij die behoefte heeft aan structuur, regels en dus: aan controle over de mensen die samen deze maatschappij vormen. (Juist, over ons!) Zou de mens namelijk geen angst kennen, dan zou de wereld er heel anders uitzien! Eng!
Tja… blijkbaar roept dat scenario nogal wat paniek op en daarom dient de mens op gruwelijke wijze in toom gehouden te worden. Of: is het onze onbewuste eigen keus om onszelf te beperken, uit angst voor een vorm van eenheid en grenzeloosheid die ons simpelweg te veel mogelijkheden biedt? Nee inderdaad, dan is het toch gemakkelijker om er vanuit te gaan dat wij onbenullige en stompzinnige wezens zijn, met gedrag, lichamen en gedachten waarvoor we ons dienen te schamen. ‘Foei ik! Foei!’ Ja, het is vele malen makkelijker om onszelf de illusie voor te houden dat iets of iemand over ons oordeelt en wij ons moeten gedragen. Als een stelletje bange kinderen, of marionetten, zonder eigen-wijsheid… zonder eigen wil.
Hoezo, een ander opzadelen met de verantwoordelijkheid! En niet een ander mens, nee! We kozen voor een fictief opperwezen… onze Hemelse Vader, die Maria een baby stuurde (knap!), onze gebeden verhoort (vermoeiend!) en genadeloos oordeelt over ons: onwetende schepsels, die hij naar zijn evenbeeld creëerde. Say what?! Oké, nu ben ik in de war… Meneer God is alles wat wij niet zijn. Nee wacht: hij is alles wat wij kunnen worden. Op een moment in de toekomst. Als we héél erg ons best doen. (En geen appel pikken. Foei Adam! Foei Eva!) Meneer God is degene die op de ‘Dag des Oordeels’ over ons oordeelt, maar hij schiep ons naar zijn evenbeeld? Juist. Ik stop dit in het mapje ‘het zal wel goed zijn’, onder het hoofdstuk ‘waanzin’, in de categorie ‘lekker boeiend’.
