In het duister van de dagen zag hij licht, zoals hij op een grimmig gezicht een glimlach kon ontdekken. Het was zijn gave. En wat was de wereld prachtig, in de ogen van Chiyo. Wat onzichtbaar was voor een ander, kon hij zonder moeite waarnemen. Zijn ogen keken verder dan de horizon, verder dan de verlammende blik van een volwassene kijken kan. Zijn handen, ongebonden en ontspannen, deelden uit en hielden liefdevol vast. Gebalde vuisten kende hij nog niet, net zoals wijzen naar een ander, wegduwen en andere ‘volwassen gebaren’ hem nog onbekend waren. Chiyo was vrij. Zijn hart was licht en kleurde zijn blik liefdevol roze.
Bijna ongemerkt nam hij de kennis van zijn ouders in zich op. Hij werd groter en groter, en was daar zo trots op! Hij keek op tegen de grote mensen om hem heen. Hij wilde alles weten wat zij wisten en luisterde ademloos naar de verhalen die zijn vader hem vertelde. Langzaam maar zeker leerde Chiyo een andere kant van de wereld kennen. Het was bijna alsof de wereld groter werd, net zoals hij zelf groeide. Maar, de wereld werd ook grimmiger en minder kleurrijk. Dat was best eng! Wanneer Chiyo zijn angst of verdriet uitte, werd dit echter direct afgestraft.
‘Je wilt toch zo graag groot zijn?’ vroeg zijn vader, waarop Chiyo natuurlijk knikte.
Groot worden, dat was zijn mooiste droom!
‘Nu ben je al groter, maar dan moet je niet huilen. Huilen is voor baby’s, Chiyo!’
Chiyo luisterde vol verwarring naar de schaterlach die zijn vader ten gehore bracht. Zijn hart sprak soms nog, maar leerde op den duur fluisteren en zelfs… zwijgen. Chiyo had zijn hart altijd goed verstaan, maar kon het niet langer klakkeloos volgen. Grote mensen wisten het beste wat goed voor hem was, dat was duidelijk. Hij moest wel vertrouwen op hun wijsheid, als hij zelf ook zo groot en slim wilde worden.
Hij veegde zijn tranen weg, ging staan en toverde een glimlach tevoorschijn. Zijn vader klopte hem trots op de schouder. Nu was hij weer veilig, in de beschermende aanwezigheid van zijn vaders goedkeuring en de warme deken van zijn trots. Nu zou zijn vader hem vast alles leren dat hij wist! Er brak een spannende tijd aan, dat was zeker. Chiyo lachte nog eens en zocht naar de stem van zijn hart, die hem altijd gerust wist te stellen. Tevergeefs. Het bleef stil…
