Zo veel woorden, om stilte te voorkomen. De leegte, echter, zal daarmee niet vergaan. Machteloos pratend, schrijvend. Angstvallig als kippen in een hok, die op het punt staan geslacht te worden, geven we vorm aan een ‘ik’. Jezelf uiten, of zoiets. Praten, schrijven. Over alles, over niets. Het ego, bang te verdwijnen, vecht zijn leven lang. En wij mensen, wij volgen als slaven. Eeuwig pratend, eeuwig bang. Maar daar in de leegte, waar het ego verdwijnt, zal de angst voor de stilte vervagen. Zo veel woorden… gekkenwerk… waanzin… Waarom is dat? #durftevragen
